مکاتب و نظریه های روانشناسی پرورشی

موضوع یاددهی و یادگیری از موضوعات اساسی در هر جامعه­ای می­باشد و عناصر اصلی این مطلب معلم و یادگیرنده هستند. در روانشناسی مکتب­ها و روش­های مختلفی وجود دارند که هرکدام به نوبه خود در زمینه­های مختلف رفتار پژوهش­های گسترده و فراوانی را بعمل آورده­اند و واقعیت­ها و نظریه­های یادگیری را از دیدگاه­های خاص مورد بررسی قرار داده­اند. خرد­گرائی بیان می­کند که عقل بالاترین نیرو و استعداد در انسان است، چون به کمک آن می­توان به اندیشه­های مجرد پی برد. تجربه­گرایان بیان می­کنند که از راه تجربه می­توان دنیای پیرامون را مطالعه کرد. عمل­گرایان ایده­ها را در عمل به کار می­گیرد. یادگیری از دیدگاه ساخت­گرایان تغییر در ساخت­شناختی و فرایندهای ذهنی فرد محسوب می­شود. یادگیری گشتالتی، یادگیری از راه کسب بینش را مطرح می­نماید. در یادگیری گشتالتی قوانین یادگیری مانند شباهت مطرح می­شود. نظریه یادگیری کلامی آزوبل معنی­دار کردن یادگیری را وجود رابطه بین یادگیری­های قبلی و یادگیری جدید می­داند. براساس نظریه یادگیری تجربی، یادگیری به روش­های تجربه عینی، مفهوم­سازی انتزاعی، مشاهده تاملی و نیز آزمایش­گری فعال صورت می­گیرد. از دیدگاه این نظریه یادگیرندگان بطور غالب در جهت یادگیری مشخصات یکی از انواع سبک­های واگرا، جذب کننده یا تحلیل­کننده، تطبیق یابنده و همگرا دارند. یادگیری شناختی اجتماعی بریادگیری از راه مشاهده استوار است. این نظریه شناختی رفتاری است که در آن هم بر تقویت و تنبیه و هم بر فرایندهای شناختی تاکید شده است. هدف این مطالعه معرفی و شناخت مکاتب و نظریه­های روانشناسی پرورشی و راه­های مختلف آموزش و یادگیری می­باشد که بر مبنای آن­ها مدرسین راه­های مناسب آموزشی را جهت مشکلات آموزشی انتخاب کنند و آن­ها را به کار گیرند.